Avrupa Kupaları’nın Umursanmayan Rakamları: Başarı Mı, Başarısızlık Mı?
mehmet ali çetinkaya
19/04/2013

Geçen hafta Galatasaray ve Fenerbahçe, Avrupa Kupaları’nda son 4 takım arasına kalmak için çeyrek final rövanş maçlarına çıktılar. Galatasaray 3-2 galip gelmesine rağmen Real Madrid’e boyun eğerken, Fenerbahçe, Lazio’yu kupa dışına iterek yarı finale yükseldi. Alışıldığı ve beklendiği üzere, Türk spor basını ve sonucu milliyetçilikle harmanlayan birçok futbolsever, Fenerbahçe’nin başarısına methiyeler dizdiler.

Oysa ülkemizde kronikleşen bir hastalık haline gelen, “sadece bugünü görmek” yerine birkaç adım geriye çekilerek resmin tamamına baktığınızda çok daha farklı bir şey görüyorsunuz: “Bu sezon 39. kez Avrupa Kupaları’na katılan sarı-lacivertliler, tarihlerinde ilk kez son 4′e kaldılar.”

Anadolu-Avrupa

UEFA’nın düzenlediği ilk Avrupa Kupası olan Şampiyon Kulüpler Kupası, 1955-56 sezonunda start aldı. Türkiye ilk kez 1956-57 sezonunda Galatasaray tarafından temsil edildi ve İstanbul’un üç büyük takımı düzenli olarak Avrupa arenasında boy göstermeye başladılar.

Bir Anadolu takımının Avrupa Kupaları’nda yer alması için ise, hem ikinci bir Avrupa Kupası düzenlenmesi, hem de tam 11 yıl geçmesi gerekecekti. 1967-68 sezonunda Altay, İstanbulluların geleneğini bozup Kupa Galipleri Kupası’na katıldı. İlginçtir, siyah-beyazlılar İstanbulluların ambargosunu ancak “arka kapıdan” geçerek delebilmişlerdi.

1971-72 sezonunda UEFA, kendi adını taşıyan 3. bir Avrupa Kupası daha düzenlemeye başladı. Hem bunun etkisi, hem de Trabzonspor’un 70′lerin ikinci yarısından itibaren ligde aldığı başarılı sonuçların etkisiyle Anadolu takımları Avrupa’da daha sık gözükmeye başladılar. Ama yine de en fiyakalı kupa olan Şampiyon Kulüpler Kupası’ndaki İstanbul baskınlığını sadece Trabzonspor alt edebilmişti.

80′lerin ortalarından itibaren Galatasaray, Beşiktaş ve Fenerbahçe’nin yaklaşık 10 yıllık buhran döneminden kurtulmaları ile birlikte Anadolu için Avrupa yeniden hayal oldu.

1995’de UEFA, liglerini orta sıralarda tamamlayan takımların yer alacağı ve başarılı olanların UEFA Kupası’na katılacağı Intertoto Kupası’nı düzenlemeye başladı. Bu sayede Anadolu takımları yaklaşık 10 yıllık bir hasretin ardından, herkesin tatilde olduğu ve pek de önemsenmeyen maçlar olmasına rağmen “bir umut” Avrupa takımlarıyla karşı karşıya geldiler. Ama bu da, kupanın düzenlendiği tarihlerde Türk takımlarının kadrolarını tam olarak oluşturamadıkları için çok uzun soluklu olmadı.

2000′lerin ilk birkaç yılında ise ülke puanının artması ve daha fazla takımın katılma hakkı elde etmesiyle birlikte Anadolu takımları UEFA Kupası’nda daha sık ve çok takımla yer alabildiler.

Anadolu’nun bu inişli çıkışlı grafiğine tezat oluşturan tek takım ise Trabzonspor’du. İlk kez 1976-77 sezonunda Şampiyon Kulüpler Kupası’nda yer alarak, İstanbulluların 1 numaralı kupadaki hükümdarlığını yıkmayı başaran bordo-mavililer, bugüne kadar neredeyse her dönem istikrarlı bir şekilde Avrupa’da yer aldılar.

İstanbul-Avrupa

Beşiktaş, Galatasaray ve Fenerbahçe, düzenlenmeye başlandığı ilk yıllardan itibaren neredeyse her sezon Avrupa Kupaları’na katıldılar. “Gavur takımlarına karşı verdikleri her bir savaş”, onlara Türkiye’nin dört bir köşesinde sevgi olarak geri döndü. Millet ve devlet katındaki bu sevgi seli sonraları maddiyata da dönüşerek kulüplerin iyice güçlenmelerini ve serpilmelerini de sağladı.

Para

Türk takımlarının Avrupa Kupaları’nda ilk kez yer aldığı 1956′dan bu yana Türkiye’de futbola aktarılan para miktarı çok büyüdü. Tribün gelirleri, forma satışları, sponsor anlaşmaları, yayın gelirleri ve Avrupa Kupaları’ndan gelen paralar her geçen gün takımların kasalarını daha fazla doldurmaya başladı. Fakat bu yukarı yönlü, oldukça dik bir tırmanış gösteren ok, sadece, her birinin 30′ar milyon taraftarı olduğu yazılıp çizilen Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş kulüplerinin gelir grafiklerinde görüldü.

Anadolu takımlarının gelir grafiklerinde ise özellikle yayın gelirleri ve puana-para uygulaması nedeniyle yukarı yönlü bir kıpırdanma olsa da, diğer kalemlerde pek fazla bir değişiklik olmadığından yükseliş her zaman sınırlı kalıyordu.

Bu konuda ki istisna ise, yayın gelirlerinin büyük bir bölümünün (kurallar koyulurken İstanbul’un 3 büyük takımının “unique/eşsiz” özellikleri göz önünde tutulduğundan ötürü) şampiyonluk sayılarına göre paylaştırıldığı için, Trabzonspor ve birkaç yıl önce şampiyon olmayı başaran Bursaspor’da yaşandı. Onların gelir grafiklerindeki yükselme diğer Anadolu takımlarına göre daha sert ve yukarı yönlü oldu.

Kadro-Tecrübe

Milat olarak aldığımız 1956’dan bu yana, Anadolu takımlarında parlayan futbolcular “hem maddi (takımında bir alırken kesenin ağzı beşten açıldığı için), hem de manevi (çocukluğundan itibaren tek hedefinin İstanbul’da top koşturmak olduğu için) nedenlerle koşarcasına Üç Büyükler’e transfer oldular.

Yabancı futbolcular konusunda ise özellikle 90′larda büyük bir hareketlilik yaşanmaya başladı. Genelde kariyerlerinin son demlerini yaşayan yabancı futbolcular oldukça yüklü rakamlarla Türkiye’ye getirildiler. Son yıllarda ise, özellikle Avrupa bileti ve/veya daha önce gelen futbolcular referans olarak gösterilerek daha genç, yetenekli ve Avrupa Kupası deneyimi olan futbolcular transfer edilmekte. Fakat bu transferlerde tek değişmeyen, ödenen yüklü miktarda ücretler oluyor.

FIFA’nın transfer araştırma sistemi TMS’nin verilerine göre, 2012 yılında Süper Lig takımlarının yabancı futbolcular için ödediği 78 milyon dolarlık bonservisi bedeliyle dünya üçüncüsü olması da dönen paranın büyüklüğünü sanırım daha iyi gösteriyor.

Son 10 yılda İstanbul takımlarının kadro değerleri, futbolcularının ve teknik adamlarının tecrübeleri Avrupa Kupaları’nda yer alan takımların büyük bir çoğunluğunun önüne geçmiş durumda. Bu sezon Fenerbahçe’nin kadro değerini Avrupa Ligi’nde karşılaştığı takımlarınkilerle kıyaslarsanız ne demek istediğimi daha iyi anlayabilirsiniz.

Anadolu’da ise transferler genelde daha ölçülü, az gösterişli ve altyapıdan gelen genç futbolculara yapıldı. Zaten sınırsız/destekli/kesin para kaynakları olmadığı için, daha fazlası da pek olası değildi. Ama bazı kulüp yöneticileri sırf yabancı futbolcu transfer etmiş olmak için saçma sapan transferlere yada sırf göz boyamak için İstanbul’da kariyerini ve amacını bitirmiş, sadece emeklilik ikramiyesi için oynayan “lejyonerlere”, elde olmayan paralarla imza attırarak kulübün sonraki yıllarını soru işaretlerine bağlamaktan çekinmediler.

Bu konuda yine bir istisna (eline geçen paralar nedeniyle İstanbul ile Anadolu arasında sıkışıp kalan, yönünü/yerini bir türlü belirleyemeyen) Trabzonspor’da yaşandı. Bordo-mavililer, İstanbullular gibi yüksek meblağlara Anadolu’dan futbolcular ve yabancı ülkelerden genelde düşüş grafiğindeki yabancıları şehirlerine getirdiler. Ama bu transferlerin büyük bir çoğunluğunda arzulanan hedef yakalanamadı.

Teknik adamlar konusunda da benzer durumlar yaşandı. İstanbul her zaman tecrübeli ve pahalı teknik ekibe sahip olurken, Anadolu, ya onlarda görev alıp başarısız olanlarla yada adı sanı duyulmamış hocalarla çalıştı.

Toparlayalım

Üstte bahsettiğim bilgilerin ışığında daha fazla parası, daha fazla taraftarı, daha tecrübeli oyuncu ve teknik adamları ve arkasında “her yönüyle” büyük bir destek bulunan Üç Büyükler, neredeyse her yıl Avrupa Kupaları’nda yer buluyorlar. Anadolu takımları ise (yine Trabzonspor hariç) ortalama 5-6 yılda bir (ki o da belki) Avrupa’da yer alıyorlar. Onlarda da, hem tecrübesiz, hem de daha az kaliteli futbolcu ve teknik ekipleriyle mücadele ediyorlar. Ve çoğu zaman bu maçlar, “şehre gelen yabancı kumpanyası” şeklinde ilgi görüyor ve “bir kerelik eğlence” yaşanıyor.

(...)

not: karakter sınırı olduğu için yazının tamamını ekleyemedim. devamını http://www.mehmetalicetinkaya.com/20...sarisizlik-mi/ adresinden okuyabilirsiniz...