Konu: 2016-17 Süper Lig 24. Hafta / Galatasaray - Gençlerbirliği

hepimizi derinden üzen çok değer verdiğimiz arkadaşlarımızın kaybı üst üste gelince insanın bişeyler yazması gelmiyor içinden.
bütün bu sıkıntılar yaşanıyorken çok değerli başkanımızın, yeni cavcav döneminin eskisinin devamı olacağı yönündeki açıklamaları can sıkıcı.
biz demokratik, şeffaf, katılımcı bir kurumsallaşma sürecine gireceğimizi beklerken neyle karşılacağımızın sinyalleri hayal kırıklığı yaşamamıza neden oluyor.
yeni yönetime yaranma çabalarındaki teknik direktörümüzün kanıksadığımız açıklamaları ise gençlerbirliği özelinden ziyade, futbolun genel doğrularını bize hatırlatmaktan öte gidemiyor..

kamu spotu gibi açıklamalara karnımızın doymuş olması gerekiyor. tek adam ve hanedan takımının sınırsız sahibi bize bu açıklamaları yapmaya neden ihtiyaç duyuyor ki?.
gençlerbirliğinin değil de; hanedan takımının taraftarı olduğumuzun dayanılmaz acısını mı azaltmaya çalışıyorlar.. niye yapıyorlar ki bunu?.
başka dünyaların insanlarıyız.. bizim bakış açımız farklı..
rahat olun sevgili yönetimimiz ve sn teknik direktörümüz.. biz bundan bir eziklik duymuyoruz.. sıkılmanıza gerek yok..

maça gelince: durum aynı yukarıda anlattığımız gibi..
maç öncesi özellikle bizi etkileyen klasik hale gelmiş bizans numaraları.. rakibin en etkili ayaklarına transfer teklifi yada bunun söylentisinin yayılması..
yıllardır bıkmadan usanmadan bu herkesin bildiği numarayı niye yaparlar?.
çünkü tutuyor..

maç öncesi en etkili silahımız serdar gürlerin tudor tarafından transfer edilmesinin istendiğini yaymak..
hemde gençlerbirliği gibi, asli görevi istanbul takımlarına oyuncu yetiştirmesi defalarca beyan edilmiş olan bir kulüpte bu numara nasıl tutmasın..
yeni yönetimimizin ve teknik direktörümüzün oyuncularımızın her türlü satışına açık olduğumuzu defalarca dile getirmişken üstelik..
üstelik oyuncularımızın bizi basamak gibi görmelerinin hiç gizlemeye gerek görmeden beyan etmeleri herkesçe kanıksanmışken..
neden tutmasın ki?..

Önce Florya'daki U 21 maçına gittik. Onur'un getirdiği Seferi Keçiler pankartını astık. Cimbomlu'lar ve bizim çocuklar gözlerine inanamadılar. Biz sekiz kişi idik ve inanın tribünleri salladık. Maçı kaybettik ama takımımıza çok güven duyduk . Takım ısınma çalışmasından soyunma odasına dönerken başta hocamız Kemal Akbaba dahil tüm oyuncular ile kucaklaştık, omuzlarını okşadık,müthiş sevindiler. Bugüne kadar hiç böyle bir şey olmamış bu sahada.

Maç bitince Onur bizi teselli amacı ile Şenlikköy'de bir dönerciye götürdü. Orada hem kemiklerimiz ısındı hem de midelerimiz nefis et yemekleri ile bayram etti.

Sonra arabalara doluşup Kanyon'a gittik. Orada Kubilay ile buluştuk. Bilmeyenlere hatırlatalım, sevgili Kubilay'ımız daha 1 ay önce kalp krizi geçirip ölümden dönmüştü. Ameliyatından kısa bir süre sonra o buz gibi havada bizimle beraber maça geldi. Metro in çık, tribüne in çık belki 1000 den fazla merdiven çıktık, ben sol dizimdeki minisküs yırtığı nedeni ile bayağı zorlandım ama Kubilay aslanlar gibi tırmandı.

Maça golle başladık, tribünde birisi Bursa'dan, diğeri Ankara'dan ( Onur Nazlıaka ) gerisi İstanbul'dan tam 16 kişi bir anda coşkudan tek kişi haline dönüştük Voltran gibi ama ne yazıkki sevincimiz az sürdü. Bir penaltı verdik ve gol oldu. Ilk yarıyı son saniyede yediğimiz golle 2-1 yenik bitirdik, ama neden rakibe geniş alanlar bırakıp oynamalarına izin verdik anlayamadık, özetle ilk yarı iyi değildik.

Ikinci yarının başlaması ile beraber çok güzel organize olup yüklenmeye başladık, gol atacağımızı hissediyorduk ve penaltı kazandık ama olmadı, bir dakika sonra yine bir penaltı kazanınca ne olduğunu anlayamadık bile, Allah'tan Selçuk golü çaktı. Bu arada her üç penaltının aksiyonu da karşı kalede olduğu için biz dosdoğru göremedik. Çok uzaktı mesafe.
Golden sonra yine güzel oynamayı sürdürdük. Hep yüklendik, rakibin cılız atakları dışında hiç bir akını yokken Uğur'un hareketi ile rakip öyle bir yerden faul kazandı ki hepimiz golü olmadan adeta hissettik ve oldu da. Top direğin içine çarpıp içeri girdi ve aldık dediğimiz puanı alamadık maalesef.

Dönüş'te dört kişi hariç diğerleri ile metroda vedalaştık, Levent'de indik, Kubilay kendi arabası ile Nevzat da taksi ile yakındaki evine gitti. Onur'da sağolsun beni evimin önüne kadar bıraktı.

Bu maç ta böyle bitti işte. Ağzından emzikleri alınmış çocuklar gibi döndük. Saat sabah 10 da çıkıp gece 11 de döndüm eve. Buz gibi havada yine de eğlenceli bir gün geçirip, kardeşliklerimizi pekiştirdik.

ÇOK YAŞA GENÇLERBİRLİĞİ'M.