11 Mayıs akşamındaki gösterimde izledim. Duygu yüklü bu belgesel ile zaten içimde var olan Gençlerbirliği ruhunun farklı olmasından kaynaklı derin sevgi daha da pekişti. Üstün körü o dönem zorluklar yaşandığını biliyordum ama bu belgeselle resmen sanki o dönemin içinde yaşamışım gibi hissedince daha da etkilendim. Özellikle Rafael Demircan'ın uzun konuşma sahnesi ve o sırada diğer kahramanların konuşulanları tekrar yaşıyormuş gibi içten ve sessiz ifadeleri tüylerimi diken diken etti.Emeği geçenlerin ellerine sağlık.