Konu: İlhan Cavcav'ı yazıyoruz

İiyi ya da kötü, seviyoruz ya da nefret ediyoruz, hiç fark etmez. Tüm alkaralar'ı bir kutsal göreve davet ediyorum. herkes bu başlık altında, kendi zihnimizdeki ilhan cavcavı yazsin diyorum. Bilgi, anı, olay her ne varsa, bu sayede o'nu hem daha iyi tanımış, hem de daha iyi tanıtmış olacağız. ilk kez adını ne zaman duyduk, ne zaman üzdü, ne zaman sevindirdi ve ne zaman kızdırdı. üşenmeyelim yazalım, son görevimizi yapalım. Özellikle en yeniler ve en eskilerin yazılarını merakla bekliyorum.

Dursun Arslan'ın gencler.org'a yazdığı İlhan Cavcav yazısı da kayıtlara geçsin;

Gençerbirliği - İlhan Cavcav

Böyle durumda ne yazılır ki! Sözün bittiği yerdeyim. Elim tuşlara basmıyor, duygularım karmakarışık, kelimeler ve arkasından gelecek cümleler duygu yoğunluğundan birbirine karışıyor, yetmişli yılların ortalarından sonlarına doğru yurtta, mahallede arkadaşlarım, okulda öğretmenlerim hangi takımı tutuyorsun diye sorduklarında hiç cevap vermeden ne takımı diye karşı sorular soruyor, aynı zamanda takım nedir' niye tutulsun' futbol nedir' ne değildir' bu soruları çocuk aklımla sorgularken ergenliğe ve gençliğe adım attığım seksenli yılların başlarında 19 mayısın dış sahalarında amatör takımının maçını seyrederek futbol ve 'Gençlerbirliği' ile tanışırken platonik aşkı da öğreniyordum. O zamanlar ikinci ligde idi, platonik aşkımla tanışıklığım öyle başladı. Bu tanışmadan sonra 'gençlerbirliği' sevgisi içimde büyürken ikinci ligde şampiyonluğa (1982-1983 sezonu) oynuyoruz, yenilgisiz (tılsım peşpeşe kayseri ve Petrolofisi yenilgileriyle bozuldu. Üzüntüden bir hafta okula gitmedim.) Lider durumdayız, bir gün yine derste öğretmenimiz herkese sırayla hangi takımı tutuyorsunuz diye soruyordu. Sıra bana geldiğinde hiç düşünmeden gururla 'Gençlerbirliği' cevabını verdiğimde sınıfta bir sessizlik oluştu.

Öğretmenin tüm sınıfı sorgulaması bittiğinde kendi tuttuğu takımı da söyleyerek bana döndü. Neden 'Gençlerbirliği' dedi. Bana sunulanı değil, kendi seçtiğim her zaman yanı başımda bulunan ve bulacağım takımı tutuyorum dedim. Öğretmen o ne demek dedi. Ben farklıyım doğduğum yaşadığım şehrin takımı her zaman benimle birlikte, onu ben seçtim ama siz ve arkadaşlarım size sunulanı (üçbüyütülmüştakımı) tutuyorsunuz ve siz hangi sınıfa gitseniz hep aynı cevapları duyacaksınız. Aradan yıllar geçse benim farklı olduğumu ve 'Gençlerbirliği'ni unutmayacaksınız dedim.

Çocukluğumda başlayan bu aşk hiçbir zaman bitmedi. İkinci lig süresince ve ikinci ligde şampiyon olduktan sonra bir yıl süreyle daha her maçını 19 mayıs stadında canlı izledim. Taki 1985 yılında askerlikle beraber başlayan Ankara ayrılığım maçları canlı olarak statta izlememe engel olduysa da halen devam eden Ankara ayrılığım, yaşadığım yerlerde gittiğim her yerde, televizyonda 'Gençlebirliği' maçlarını canlı izlerken, hangi takımı tutuyorsunuz sorusu sorulduğunda aynı keyifle heyecanla ve gururla 'Gençlerbirliği' derken bana hep aynı soru soruluyordu. Neden Gençlerbirliği ' öğretmenime verdiğim cevap hiçbir zaman değişmedi.

Bu gün elli iki yaşıma geldim. Gençlerbirliği'ni tutmakla doğru bir karar verdiğimi, bende farkındalık yarattığını yaşadığım şehirlerde her zaman hissettim, zaman zaman ilhan cavcav diye takılan arkadaşlarım oldu. Yıllar sonra facebookta bir gün gezinirken bana o soruyu soran öğretmenime arkadaşlık teklifi gönderdiğimde arkadaşlığımı kabul ederek bana ilk 'Gençlerbirliği'ni ve Gençlerbirliği'ne olan sevgimi soruyordu.

Antrenmana ve maça çıkamayacak forma bulamayan bir takımı alarak yoktan var eden, benim gibi 'Gençlerbirliği'ile büyüyenlerin başını yere eğdirmeyen, türk futboluna tesis ve sayısız futbolcu kazandıran, bizlere şampiyonluk yaşatmasa da (en çok şampiyonluğu ilhan cavcav için istiyordum. Biliyordum ki o benden daha iyi Gençlerbirliği taraftarıydı ve şampiyon 'Gençlerbirliği' nin şampiyon takımın başkanı olmayı en çok o hak ediyordu) herkesin deyimiyle duayen başkanımız İlhan Cavcav'ın vefat haberini duyduğumda yıllardır kendime sorduğum, cevabını veremediğim bir gün gelir ilhan cavcav ölürse 'Gençlerbirliği'ne ne olur sorusuyla gözlerim dolarken sözün bittiği, kelimelerin anlamsızlaştığı yerde olduğumu anladım.

Ruhun şad, mekânın cennet olsun büyük başkanım İlhan Cavcav.

kaynak: gencler.org

Çocukluğumdan itibaren Gençlerbirliği'ni tutuyordum. Bazen ligde başarılı olduk, bazen düşmemeye oynadık. Başkanımız hep başımızdaydı. Maçlara gelirdim, uzaktan görürdüm."El salla, el salla büyük başkan el salla" Lay la la lay lay lay la la lay lay lay la la lay lay İL-HAN-CAV-CAV " ve deplasmanlarda "10 kişi olsak ta bağırırız yine İlhan Cavcav Başkan Gençlerbirliği şampiyon " başlıca tezahuratlarımızdı. Bizi şampiyon yapamasan da çok önemli yerlere getirdin. Kulübümüz amatörün kapısındayken başa geçtin. Sayende bu kulüp tarih olmaktan kurtuldu. Her zaman övündüğümüz alt yapımızın temelleri, tesislerimiz senin sayende yapıldı. Adalet, Hacettepe, Şekerhilal, Petrol Ofisi, Ankara Demirspor gibi birçok Ankara kulübü alt liglere düşerken veya kapısına kilit vururken sen Gençlerbirliği'mizi hiçbir kurum ve kuruluşun maddi desteğini almadan ayakta tuttun. Sattığın oyunculardan dolayı sana sitem ettik kızdık, ama tesislerimizle alt yapımızla hep övündük Başkanım...

2007 yılında bir idman ziyaretinde seni yakından görmüş ve sohbet etmiştim. Gençlerbirliği dediklerinde bana hep seni sorarlardı. Çünkü sen bu kulüple özdeşleşmiş bir isimdin. İsmin Dünya döndükçe ve bu kulüp var oldukça kalbimizde yaşayacak. Bir Gençlerbirliği taraftarı olarak senin hastalığında, sağlığında çalışıp didinerek bu seviyeye getirdiğin kulübümüzün her zaman destekçisi olacağıma sana söz veriyorum. Emanetin bizle yaşayacak başkanım.

Nur İçinde Yat Başkanım.

Necdet Özkazancı demiş ki...

Bugün, cenaze töreninden sonra arkadaşlarla İlhan Cavcav hakkındaki anılardan söz ediyorduk. Ben de bundan 13 yıl önce 26 Ekim 2003 günü Ankara'da oynanan Gençlerbirliği-Rizespor maçından bir olayı anımsadım ve anlattım. Bu maçta eski futbolcularımızdan Ali Eren Rizespor'da oynuyordu ve bir ara Youla ile itiştiler. Hakem Cem Papila da yancının uyarısıyla Ali Eren'e kırmızı kart gösterdi. Tabii ortalık karıştı. Bu olayı "Yenilsen de Yensen de" kitabındaki "KARAKOLDAKİ NANKÖR ERKEK GÜZELİ VE SAHANIN DEVRİLMESİNİ ÖNLEYEN KAPTAN" adlı hikâyenin (Sayfa 97-105) sonunda anlatmıştım. Oradan alıntılayarak devam edeyim:


Şimdi de biraz soyunma odalarının olduğu yere gidelim ve orada neler olmuş bir bakalım: Maçtan sonra Ali Eren soyunma odasına giden Youla’nın üstüne yürüyerek ona bir kafa atıyor. Araya futbolcular ve görevlilerin de girmesiyle olay yatıştırılıyor. Ama Youla üç gün rapor alıp şikayetçi oluyor. Ali Eren de Youla’yı kendisine Ginece küfür ettiği gerekçesiyle şikayet ediyor ve karakolluk oluyorlar.

Olay sonrasında Gençlerbirliği başkanı İlhan Cavcav’ın verdiği demeç ise şöyle: “Ali Eren bu kulübün ekmeğini yemiş bir futbolcudur. Ama hiç akıllanmadı. Bu yaptığı nankörlük! Daha önce de tesislerde Phiri’yi bıçakla kovalamış ve öldürmeye kalkmıştı. Phiri’yi elinden zor aldık ve Ali Eren’i de kulüpten uzaklaştırdık. Bu olay Ali Eren için çok normal. Kendisinden davacıyız!…”

Toprağın bol, mekanın cennet olsun başkan...

Kısa bir bilgi: Bugün, Ali Eren de cenaze törenindeydi.

http://arsiv.ntv.com.tr/news/240928.asp

Tarih 2013 Haziran, sezon bitmiş, yaz tatili başlamış. Ligde kalmanın başarıldığı bir sezonu daha geride bırakmıştık. Aklımda kaldığı kadarı ile iyi bir golcümüzün olmadığı bir sezondu.
İstanbul'dan dönüyordum. Atatürk Havalimanında uçağa binmeden transfer otobüsünde İlhan Cavcav ile karşılaştım, selamlaştık, sohbete başladık.
-İsmet misin sen? diye sordu.
Hayır dedim. (Nedense beni hep İsmet'e benzetirdi bu 2. kez oluyordu. İsmet kimdi bilmiyorum ama muhtemelen Ankaragücü'nün eski futbolcusu, şimdiki hocası İsmet Taşdemir'e benzetiyordu beni)
Beni tanımamasına rağmen samimi, alçakgönüllü tavrından ödün vermeden sürdürdük sohbeti:
-Başkanım takviye şart, takıma acil bir golcü lazım.
-Tamam o işi hallettik Stancu'yu aldık dedi heyecanla.
Öyle şevkle söylemişti ki ''Stancu'yu aldık'' sözünü, Stancu değil sanki Messi geliyordu takıma.
İçimden ''küme düşmüş Orduspor'da problemli, küskün bir oyuncu olarak aklımda kalan Stancu mu kurtaracak bizi'' diye geçirdim.
Meğer yanılmışım, başkanın heyecanla müjdelediği bu ismi gerçekten sevecek ve profesyonelliğine saygı duyacaktım..
Başkan bir kez daha ters köşe yapmıştı.

Manisa Alaşehir’de askerlik yaparken çıktığım ilk çarşı izninde ufak kasabanın sokaklarını adımlıyordum. Üçer dörder katlı evlerin arasında yürürken, solumda duran ufacık kapılı kahvehanenin minicik penceresinde yazan “Gençler Birliği” yazısı gözüme ilişti. Şaşkınlıkla durup bir kere daha okudum. Harbi harbi, “Gençler Birliği” yazıyordu. Hemen kapıyı açıp içeriye girdim. Elinde çay tepsisi ile servis yapan hafif tombul, beyaz saçlı amcanın işini bitirmesini bekledim. Göz göze geldiğimizde selam verip, “pencerede niye Gençler Birliği yazıyor?” diye bodoslama bir giriş yaptım. Adam kısa bir süre beni süzdükten sonra, “burası Gençler Birliği’nin kahvesi de ondan” dedi. İyice şaşırıp, “Abi ben Ankara'dan gelmiş, burada askerlik yapan bir Gençlerbirliği taraftarıyım. Nasıl Gençlerbirliği’nin kahvesi burası?” diye üstelediğimde amca gayet sakin bir şekilde, “E, sen Cavcav’ın Gençlerbirliği’ni tutuyorsun bizimkisi Alaşehir Gençler Birliği” diye yapıştırmıştı cevabı.

Öyle ya, iki kuşak yetişecek bir süre zarfında aynı kulübün başında olursanız, yetişen kuşaklar da sizi o kulüple özdeşleştirirler.

İşte bu yüzden; yıllar yılar geçse de, her kim aklında Gençlerbirliği’ni getirirse, beraberinde İlhan Cavcav ismini de hatırlayacak…

Mustafa Ates demiş ki...

Tarih 2013 Haziran, sezon bitmiş, yaz tatili başlamış. Ligde kalmanın başarıldığı bir sezonu daha geride bırakmıştık. Aklımda kaldığı kadarı ile iyi bir golcümüzün olmadığı bir sezondu.
İstanbul'dan dönüyordum. Atatürk Havalimanında uçağa binmeden transfer otobüsünde İlhan Cavcav ile karşılaştım, selamlaştık, sohbete başladık.
-İsmet misin sen? diye sordu.
Hayır dedim. (Nedense beni hep İsmet'e benzetirdi bu 2. kez oluyordu. İsmet kimdi bilmiyorum ama muhtemelen Ankaragücü'nün eski futbolcusu, şimdiki hocası İsmet Taşdemir'e benzetiyordu beni)
Beni tanımamasına rağmen samimi, alçakgönüllü tavrından ödün vermeden sürdürdük sohbeti:
-Başkanım takviye şart, takıma acil bir golcü lazım.
-Tamam o işi hallettik Stancu'yu aldık dedi heyecanla.
Öyle şevkle söylemişti ki ''Stancu'yu aldık'' sözünü, Stancu değil sanki Messi geliyordu takıma.
İçimden ''küme düşmüş Orduspor'da problemli, küskün bir oyuncu olarak aklımda kalan Stancu mu kurtaracak bizi'' diye geçirdim.
Meğer yanılmışım, başkanın heyecanla müjdelediği bu ismi gerçekten sevecek ve profesyonelliğine saygı duyacaktım..
Başkan bir kez daha ters köşe yapmıştı.

Bir de tesislarda antrenmanda karşılaştığımızda "Sen İsmet misin?" diye sormuştu Musafa...

“BİLABEDEL”
Ankara Rüzgârı kitabı için kendisiyle yaptığımız uzun söyleşiden sonra, meraklı gözlerle bakarak, hafif kuşkucu bir edayla, “Evladım, sen kuşyemiyle mi besleniyorsun, bir şey almayacak mısın?” diye sormuştu. Bu çalışmayı zevkle ve gururla yaptığımı, para istemediğimi söyleyince üstelemedi. Sonra da toplantılarda falan, Ankara Rüzgârı her söz konusu olduğunda hep aynı şeyi tekrarladı (kendi çapında bir “Ankara tava” hikâyesi gibi!) : Kitabı “bilabedel” yapmış olduğumu övgüyle zikretti her seferinde.
İlhan Cavcav’ın dillere destan “eli sıkılığının” bir fıkrası gibi kabul edebilirsiniz bu masum anekdotu. Gerçekten, kitaptan bahsederken onu en fazla heyecanlandıran yanı buydu sanırım: “Bilabedel”!
Ama “bilabedel”e sevgisi kadar, o “kuşyemiyle mi besleniyorsun?” yoklamasını da hesaba katmak gerek, İlhan Cavcav’ı anlamak için. “Hak geçmesin” endişesi vardır orada, emeği karşılıksız bırakmama kaygısı vardır.
Gençlerbirliği’ni de öyle yönetmedi mi? Mümkün olduğunca “bilabedel”e yakın olanı arayarak, fakat kimsenin hakkının kalmamasını daima gözeterek…
Tabii bir de o “Evladım,” hitabındaki, o “bilabedel” sevincindeki samimiyet vardı. Köpürüp yatışmalarında da görülen, bazen demeçlerinde gaf yapmasına yol açan, yalın samimiyet. Kuru, plastik bir resmiyet figürü değil de “renkli şahsiyet” olması, bu sayedeydi.
Başkan’ı “bilabedel”iyle ve onu “sahici” kılan samimiyetiyle hatırlayacağım.

Tanıl Bora demiş ki...

Gençlerbirliği’ni de öyle yönetmedi mi? Mümkün olduğunca “bilabedel”e yakın olanı arayarak, fakat kimsenin hakkının kalmamasını daima gözeterek…

Tanıl Abicim elinize, yüreğinize sağlık. işte Cavcav'ın bundan sonra gelecek yönetimlerce de benimsenmesi gereken felsefesi.

Tanıl Bora demiş ki...

“BİLABEDEL”
Ankara Rüzgârı kitabı için kendisiyle yaptığımız uzun söyleşiden sonra, meraklı gözlerle bakarak, hafif kuşkucu bir edayla, “Evladım, sen kuşyemiyle mi besleniyorsun, bir şey almayacak mısın?” diye sormuştu. Bu çalışmayı zevkle ve gururla yaptığımı, para istemediğimi söyleyince üstelemedi. Sonra da toplantılarda falan, Ankara Rüzgârı her söz konusu olduğunda hep aynı şeyi tekrarladı (kendi çapında bir “Ankara tava” hikâyesi gibi!) : Kitabı “bilabedel” yapmış olduğumu övgüyle zikretti her seferinde.
İlhan Cavcav’ın dillere destan “eli sıkılığının” bir fıkrası gibi kabul edebilirsiniz bu masum anekdotu. Gerçekten, kitaptan bahsederken onu en fazla heyecanlandıran yanı buydu sanırım: “Bilabedel”!
Ama “bilabedel”e sevgisi kadar, o “kuşyemiyle mi besleniyorsun?” yoklamasını da hesaba katmak gerek, İlhan Cavcav’ı anlamak için. “Hak geçmesin” endişesi vardır orada, emeği karşılıksız bırakmama kaygısı vardır.
Gençlerbirliği’ni de öyle yönetmedi mi? Mümkün olduğunca “bilabedel”e yakın olanı arayarak, fakat kimsenin hakkının kalmamasını daima gözeterek…
Tabii bir de o “Evladım,” hitabındaki, o “bilabedel” sevincindeki samimiyet vardı. Köpürüp yatışmalarında da görülen, bazen demeçlerinde gaf yapmasına yol açan, yalın samimiyet. Kuru, plastik bir resmiyet figürü değil de “renkli şahsiyet” olması, bu sayedeydi.
Başkan’ı “bilabedel”iyle ve onu “sahici” kılan samimiyetiyle hatırlayacağım.

Eline sağlık Tanılcığım. Bu arada ilk mesajını da İlhan Cavcav' için yazmış oldun.

Habertürk gazetesinin Ankaralı spor yazarı Atilla Türker'in 29 Ocak 2017 günü yayınlanan yazısı: "İlhan Cavcav"

Link:

http://www.haberturk.com/yazarlar/at...9-ilhan-cavcav

Yaklaşık 10 yıl önceki bir genel kurul sırasında İlhan başkan kürsüde konuşmasını yaparken(e) ön sıralardan bir üyemiz başkana laf attı. Artık yaşlandığı ve bırakması gerektiği yönünde bir sataşmaydı bu. Doğal olarak başkan sinirlendi ve iki elini yumruk yapıp havaya kaldırarak tıklım tıklım dolu olan salona şöyle seslendi; " Bana hiç ölmeyecekmişim gibi geliyor, hayat güzel yaşamak ondan da güzel"